Van tropisch Suriname naar tropisch Nederland

Hoi lieve allemaal,

Na een avontuur waarvan ik eerst dacht dat er geen einde aan zou komen, is het einde toch genaderd. Hierbij schrijf ik dan ook mijn laatste reisverslag over mijn leven in Suriname. Maar het zal vast niet mijn laatste reisverslag zijn want ik heb nog genoeg dromen die ik ga waarmaken.

Ondertussen zit ik weer bij mijn ouders op de bank in Angeren. Een gek gevoel alsof ik nooit ben weg geweest en ik een grote droom heb gehad. Maar gelukkig heb ik duizenden (letterlijk) foto's waardoor ik weet dat ik alles écht heb meegemaakt. Dat wordt dus dagelijks foto's terug kijken en nagenieten.

Om even bij het begin te beginnen, mijn laatste weken in het prachtige Suriname. Mijn laatste reisverslag heb ik geschreven toen ik terug kwam van onze vakantie op Curaçao. Ik had toen nog vier heerlijke weken in Suriname in het vooruitzicht, dat leek nog heel lang maar het vloooog voorbij.

Naast dat ik mijn stage heb kunnen afronden met een dikke 8 en al mijn tentamens gehaald heb, heb ik ook het gevoel dat ik wat bereikt heb op mijn stage. Ik heb mijn cliënten goed kunnen afronden en mijn collega's oefeningen geleerd die ik tijdens de weerbaarheidstraining gedaan heb met de meisjes. Zo kunnen zij ook een training gaan ontwerpen en geven aan meiden die zich niet weerbaar genoeg voelen.

Ook zijn we de laatste weken veel uiteten geweest en hebben we genoten van alle lekkernijen van Suriname.
Dinsdag 16 juni zijn we naar de WK kwalificatie wedstrijd gegaan van Suriname tegen Nicaragua. Het was echt heel leuk om zoiets mee te maken en de verschillen te zien van een wedstrijd die in Nederland gespeeld wordt en in Suriname. Het veld waarop de voetballers moesten spelen was erg slecht, er lag een dikke laag water op en er zaten gaten in het gras. Daarnaast lag er rond om het stadion veel natuur (soort jungle) wat weer een mooi Surinaams sfeertje gaf. Binnen de eerste tien minuten had Suriname gescoord en het dak ging eraf! Maar helaas heeft Suriname toch nog verloren en doen zij niet meer mee in de wedstrijd.

Het weekend van 20 op 21 juni zijn we naar Galibi geweest. Galibi is een dorpje in Suriname vlak bij Frans Guyana. In het dorp leeft een indianenstam waar wij mochten logeren.
Tijdens de tour zijn we eerst naar Frans Guyana gegaan. Met een klein bootje konden we binnen 10 minuten overvaren van Albina (stad in Suriname) naar de stad Saint Laurent (Frans Guyana). In Frans Guyana zijn we over een marktje gaan wandelen en hebben we de gevangenis van Papiollon bezocht. Het was zo'n gekke ervaring dat je binnen 10 minuten ineens in een totaal andere stad komt. Frans Guyana was weer ineens heel Europees: onderhouden gebouwen, veel straatlantarens, Europese bouwstijlen... Ook weer een heel mooi land. Na de stadswandeling zijn we richting Galibi gevaren, zo'n 2 uur varen, met zelfgemaakte (van een vuilniszak) poncho aan omdat de stortbuien ons tegemoet kwamen.
Eenmaal in Galibi aangekomen hebben we het dorp een beetje verkent en een beetje uitgerust. 'S avonds hadden de indianen in het dorp een feest. We zijn daar natuurlijk een kijkje wezen nemen en we hebben mee gefeest. Echter ben ik op tijd mijn bed in gegaan want om half 4 's nachts zouden we gewekt worden door de gids om richting zeeschildpadden te varen.
Zo gezegd, zo gedaan... Om 4 uur 's nachts stapte we het bootje in richting de kust van Frans Guyana. Daar gingen we opzoek naar de Leatherback turtles. Dit zijn de grootste zeeschildpadden die er bestaan. We hebben drie schildpadden gespot en eieren zien leggen. Wauw, wat was dat een bijzondere ervaring. Naast dat de zeeschildpadden prachtig waren om te zien, hadden we ook nog eens een prachtige zonsopgang. Dit was zeker een hele mooie afsluiter van alle gave tours die wij gedaan hebben.

De rest van de weken in Suriname hebben we vooral alles nog eens voor het 'laatst' gedaan. Nog een keer de stad in, de centrale markt nog een paar keer bezocht, laatste keer stappen, laatste keer uiteten bij verschillende restaurants, laatste rondjes hardgelopen door Paramaribo... Bij alle laatste dingen kwam er steeds meer een knoop in mijn maag.
De laatste zondag hebben we de hele dag zonder stroom (dus ook zonder water en internet) gezeten. Om haf 9 's ochtends viel de stroom uit en om half 6 's avonds deed de stroom het gelukkig weer, tja Suriname...
Die zondag zijn we naar Fort Zelandia geweest voor een rondleiding, erg interessant!
In onze laatste week hebben we nog heerlijk gekookt met collega's, dat was erg gezellig! Daarnaast hebben Juul en ik in onze laatste week ook nog een avond/nacht gewerkt bij een groot feest waar Sunnary James en Ryan Marciano kwamen draaien. Een hele leuke ervaring en een fijn gevoel om weer eens 'hard' te moeten werken.

1 juli was het Keti Koti. Dit is een feestdag in Suriname om te vieren dat de slavernij is afgeschaft. Veel Surinamers vieren dit feest in de stad met traditionele kleding aan. Overal vind je eettentjes en muziek. Vooral de traditionele kledij vond ik erg mooi om te zien. Iedereen showde zijn of haar kleding vol trots. Wat is Suriname toch een mooi land met een fijne sfeer!

De laatste dagen konden Juul en ik steeds slechter slapen. Ook zijn we op tijd begonnen om onze spullen in te pakken en daar werden we ook niet vrolijker van. Toch hebben we wel genoten van de laatste dagen. We hebben vooral veel gepraat, gelachen en stiekem ook een beetje gehuild in ons mooie appartement. Ons thuis in Suriname hebben we achter moeten laten maar we hebben een hele waardevolle vriendschap en prachtige herinneringen mee naar huis mogen nemen.

De vlucht ging gelukkig snel en goed. Voor dat we het wisten liepen we al door de poortjes bij Schiphol. En tot mijn grote verbazing stonden daar mijn super lieve vriendinnen Fen, Taar en Bo, en mijn lieve nicht Es mij op te wachten samen met mijn ouders. Ze hadden mooie spandoeken gemaakt (die ik niet eens meteen gezien had). Ik was helemaal in shock en kon mijn tranen niet meer bedwingen. Nogmaals bedankt schatten voor de heerlijke thuiskomst!! Ik heb jullie gemist.

Toen ik thuis kwam stond daar ook mijn lieve broer en onze lieve dieren op mij te wachten. Heerlijk om iedereen weer te kunnen knuffelen en niet meer los te hoeven laten.

Het verbaast me hoe snel alles weer went en normaal voelt. Aan de ene kant heel gek maar aan de andere kant heel fijn. Wat ik wel erg mis is Juul om mij heen. We hebben vijf maanden álles samen meegemaakt en kunnen delen. Daarnaast hebben we vijf maanden samen in het grote bed geslapen dus de afgelopen nachten was het voor mij erg wennen om alleen te slapen.

De aankomende weken ga ik vooral veel tijd maken om iedereen weer te zien en met iedereen bij te kletsen. Daarnaast ga ik de 'gewone' dingen ook weer oppakken zoals werken, dingen voor school regelen en aankomend weekend kan ik weer fijn mijn kamer in Nijmegen in.

Zo... Dit was dan mijn laatste reisverslag. Bedankt voor al jullie lieve berichtjes tijdens mijn tijd in Suriname. Dit heeft me veel kracht gegeven en een heerlijk gevoel dat er nog een mij gedacht werd ondanks dat ik aan de andere kant van de wereld zat.

Tot snel!
Bigi bosi,
Lon